હમણાં હમણાં ઍક ગીત ખૂબ લોકયિ થયું છે, 

तू है तो दिल धड़·ता है। तू है तो सांस आती है। तू ना तो घर घर नहीं लगता। तू है तो डर नहीं लगता। तू है तो गम ना आते हैं। तू है तो मुस्·ुराते हैं।

અહીં જ અટકી જવું મારા માટે હિતાવહ છે.

આપને આખેઆખું ગીત ગણ-ગણવાની છૂટ છે. 

આ ગીતમાં ‘તું’ શબ્દ જે છે ઍ કોણ? કોઈ ઍક વ્યક્તિ વિશેષ? ફક્ત કોઈ ઍક વ્યક્તિ માટે આ ગીત ગાઈ શકાય? ક્યારેય નહીં. આપણે તો પ્રિયતમ- પ્રિયતમાં, મિત્ર, આપણાં સંતાનો કે પ્રિયજનો માટે પણ ગાઈઍ જ છીઍ ને!! આ શબ્દમાં ‘તું’ શબ્દ જ ગજબનો છે. આ તું ઍટલે ભરોસો. ઍથી આ ગીત પરમાત્મા સાથે પણ જોડી જ શકાય ને! પરમાત્મા પ્રિયજન બની જાય પછી બાકી શું રહે? વળી, પરમાત્માને પ્રિયજન બનાવી લેવાથી શું પ્રા થાય ઍ કોઈ ગોપીને પૂછી જુઓ. આ આખેઆખા ગીતમાં ગોપી ભાવ જ પ્રગટે છે. શું આવાં ગીતો લખવા વાળાને પણ પોતાનાં જ પરમાત્માનો પ્રિયજન તરીકેનો સાક્ષાત્કાર થતો હશે? તો જ આવું સુંદર ગીત રચાયું હશે ને? 

મોરારીબાપુઍ આ ગીત ઉપર ઍક ખુબ સુંદર વાત કરી કે આ તું ઍટલે ઍક ઍવો ભરોસો જે ક્યારેય નહીં તૂટે. બુદ્ધ પુરુષ અને આશ્રિત બંનેને પરસ્પર આવો જ ભરોસો ઍકબીજા ઉપર હોવો જોઈઍ તો જ ઘટના ઘટિત થાય! આ વાક્ય ખૂબ સમજ માંગી લે ઍવું છે. પરંતુ મન મગજને સ્થિર કરવાથી ઍ હૃદયને સ્પર્શે ઍવું છે.

આ આખયે અસ્તિત્વનો આનંદ લેવા જેવો છે. દુઃખ તો આવે અને જાય. વળી, ઍ પણ આપણે જ ઉત્પન્ન કરતાં હોઈઍ છીઍ. અહીં સઘળું જ છે, ફક્ત નજર અને નિયત હોવી ઘટે!

કંઈ મેળવવા માટેની આંધળી દોટમાં આપણે સઘળું ગુમાવી દઈઍ છીઍ. જે છે, જે મળે છે ઍને સ્વીકારી લેવાથી જીવન અસ્તિત્વ ઉજવાતું હોય છે. 

રૂમીનું ઍક ખૂબ સરસ વાક્ય છે. વાંચવા જેવું છે, ઍને સમજવા જેવું છે.  ઍમણે ગરીબી વિશે વાત કરી છે. ગરીબી ઍટલે શું? કંઈ જ ન હોવું અને કંઈ જ ન ઈચ્છવું.  કંઈ જ ન ઈચ્છવું ગરીબ માંથી તરત જ ધનવાન બનાવી દેતું હોય છે. કારણ અહીં ખૂબ મોટું છે. કંઈ જ ન ઈચ્છવું ઍની પાછળ પણ ભરોસો છુપાયેલો હોય છે. કે, પરમાત્મા આપણને આપણાં જીવન જરૂરિયાત પૂરતું તો આપી જ દે છે. અને આપણે ન જોયેલા સપના પણ ઍ જ પૂરા કરતો હોય છે. આખરે તો દરેક બાપને પોતાના સંતાનની ચિંતા હોય જ છે ને!

આમ જોવા જઈઍ તો આધ્યાત્માની શરૂઆત જ બધું મેળવી લીધા પછી અથવા બધું જ ગુમાવી દીધા પછી થતી હોય છે. પરંતુ ઈશ્વર પરની અતૂટ  શ્રદ્ધા, ઍનાં ઉપરનો ભરોસો પણ આ અધ્યાત્મમાં આગળ વધારતો હોય છે.  આપણે સૌઍ બધું જ મેળવી લેવું છે ત્યાં સુધી કે ભગવાનને પણ જો મળીઍ  તો ઍને પણ નહીં જ છોડીઍ. રૂમીનું બીજું વાક્ય છે કે, ‘ભગવાન તું મને ન મળે ત્યાં સુધી મને મૃત્યુ નથી જોઈતું.’ ત્યારે ભગવાન કહે છે કે, ‘જેને હું મળી જાઉં છું પછી ઍનું મૃત્યુ ક્યારેય નથી થતું.’ ઍક ભરોસા ઉપર દરેક સંબંધ આજીવન જીવી ટકી જતો હોય છે. ઍથી ભવસાગર પણ તરી જ જવાતો હોય છે.

ઍક ઉત્તમ દ્રષ્ટાંત છે. ચાર મીણબત્તી હોય છે. ઍકનું નામ પ્રેમ, બીજી મીણબત્તીનું નામ છે વિશ્વાસ, ત્રીજી મીણબત્તીનું નામ છે શાંતિ. 

પહેલી ત્રણ મીણબત્તી પ્રેમ,વિશ્વાસ અને શાંતિ ઍકબીજા સાથે વાતો કરે છે.  શાંતિ કહે છે કે આજે લોકો પાસે બધું છે પરંતુ શાંતિ નથી ઍથી મારું હવે શું કામ? મને ખૂબ દુઃખ થઈ રહ્નાં છે ઍટલે હું ઓલવાઈ રહી છું. વિશ્વાસ કહે આ દુનિયામાં બધું જ છે પરંતુ વિશ્વાસ ક્યાંય નથી તેથી હું રહીને પણ શું કરું? હું પણ ઓલવાઈ જ જાઉં. આ બંનેને જોઈને પ્રેમ કહે છે લોકો ઍકબીજાને તો દૂર પોતાની જાતને પણ પ્રેમ કરવાનું ભૂલી ગયા છે તો મારું પણ અહીં કશું કામ નથી. તેથી હું પણ જાઉં. આ ત્રણને ઓલવાયેલી જોઈને ઍક બાળક ખૂબ દુઃખી થાય છે જ્યારે ચોથી મીણબત્તી પૂછે છે કે તને શું થયું? ત્યારે કહે છે કે જો આ સૃષ્ટિમાં પ્રેમ, વિશ્વાસ અને શાંતિ જ ન હોય તો શું કરવું? ત્યારે ચોથી મીણબત્તી, જેનું નામ ભરોસો છે ઍ બાળકને કહે છે કે તું ચિંતા ના કર હું હજી પ્રજવલિત છું. મારાં થકી આ ત્રણે ત્રણને ફરી પ્રજવલિત કરી દે. આ સૃષ્ટિમાં ફરી ચારેકોર ઉજાસ જ ઉજાસ થઈ જશે આનંદ જ આનંદ થઈ જશે.ઍથી ભરોસો ઍ સૌથી મોટો આધાર છે મારો તમારો અને આ સૃષ્ટિનો પણ. આપણે ફક્ત આપણાં પરમાત્મા ઉપર વિશ્વાસ રાખવાનો છે. 

ઍ આપણને ક્યારેય કોઈ વિકટ પરિસ્થિતિમાં ઍકલાં નહીં જ મૂકે. ભક્તિનો માર્ગ આપણે અપનાવ્યો છે. આપણે ઍ પહેલાં બીજાં અનેક રસ્તાઓ ઉપરથી પસાર થઈને આવ્યાં જ હોઈશું. તો જ આ માર્ગે આપણે જઈ શકીઍ અને ઍનાં માટે પણ ચોક્કસ જ પરમાત્મા જ આપણને પસંદ કરતાં હશે. ઍનાં માટે જે આગળનાં દરેક માર્ગે ચાલીઍ છીઍ ને ત્યારે નામ જપ ન છોડવું જોઈઍ આજ સુમિરન આપણને પરમાત્મા સમીપે લઈ જવાનું કાર્ય કરતું હોય છે.